Geloof niet alles wat je denkt!

''Geloof niet alles wat je denkt!''

Belgische Broeders van Liefde dreigen gesanctioneerd te worden voor hun keuze om euthanasie toe te laten in hun instellingen

In België is er de voorgaande jaren al heel wat gediscussieerd over het recht om over het eigen leven te beschikken. Recente rechtsspraak heeft hierbij ook bevestigd, dat een zorginstelling hiervoor ruimte moet bieden.

De rechtbanken hebben geoordeeld dat de Wet omtrent Euthanasie in acht moet genomen worden en dat indien iemand verzoekt om zijn leven te beëindigen en die vraag van de patiënt voldoet aan de strikte juridische voorwaarden, dat dan enkel de betrokken arts en verpleegster zelf gewetensbezwaar kunnen inroepen, maar dat indien een vertrouwensarts van de patiënt er mee zou instemmen, hiertoe geen bezwaar kan gemaakt worden door de instelling waar de patiënt op dat ogenblik verblijft.

Belangrijk wordt het indien iemand geestelijk wordt getart in zichzelf en zijn lijden als uitzichtloos ervaart. In zulk geval is het voor een meevoelende mens erg belangrijk om zijn liefde voor die medeburger te tonen. Het is erg belangrijk om deze kwetsbare mens vanuit christelijke inspiratie nabij te zijn. Hiertoe kan eerst en vooral de hoop kenbaar gemaakt worden en de vele mogelijkheden voorgelegd worden om toch zich beter te voelen of meer hoop in dit leven te krijgen. Maar indien dat niet helpt moet men open staan voor de wensen van de persoon die lijdt.

Wie diens vraag naar euthanasie negeert, of zonder meer dadelijk afwijst, mist de kans om het begrip “kwaliteit van het einde van het leven” creatief (d.w.z. levenskansen biedend) vorm te geven.

De Belgische Broeders van Liefde die meerdere psychiatrische instellingen hebben komen meermaals in contact met patiënten die om een levensbeëindiging vragen.
Daarom willen de de Belgische Broeders van Liefde mee timmeren aan die moeilijke weg van palliatieve begeleiding in situaties van psychisch uitzichtloos lijden. De betrokken, en christelijk geïnspireerde, zorgrelatie tot de psychisch zieke mens kan hierbij een brug vormen tussen de beschermwaardigheid van het menselijke leven en de wens naar autonomie, uitgedrukt in een vraag tot euthanasie. Vanuit deze zorgende relatie kiezen de Broeders ervoor om beschermwaardigheid van het leven prioritair boven het zelfbeschikkingsrecht te stellen.

Als Rooms Katholieken kiezen zij primair voor het leven, niet voor de dood, maar tegelijk kiezen ze ervoor om de oprechte vraag van de patiënt die zijn situatie als uitzichtloos en ondraaglijk ervaart, niet te negeren.

Als men die vraag van de patiënten ernstig neem en zijn situatie helemaal heeft onderzocht, komt men wel eens voor de beslissing te staan om al of niet de wensen van de patiënt in te wilgen. Waar de onderzochte alternatieven onvoldoende verlichting van het ondraaglijke lijden kunnen bieden in de ogen van een wilsbekwame patiënt, zou dat ook kunnen betekenen dat die psychisch zieke mens uiteindelijk, na een zorgvuldig doorlopen traject, zijn leven via een euthanasie aan God wenst toe te vertrouwen. daarbij kan men ook de vraag stellen of men een mens meer kan laten lijden dan een dier, dat men in bepaalde situaties toch van zijn leden zou verlossen door het te doen inslapen.

Door de Paus en het Roomse hoofdkwartier van de Broeders van Liefde tot de orde geroepen, worden deze broeders in België erg onder druk gezet, doordat er gedreigd wordt hen te ex-communiceren, terwijl zij de liefde voor de medemens voorop stellen.

De Belgische heren die zich aan God willen toevertrouwen laten weten dat zij lichtvaardig besluit hebben genomen met het toelaten van euthanasie. Het is eerder een uiterst zorgvuldig keuzeproces waarbij zij toch als hulpverleners ook de plicht hebben om steeds te blijven zoeken naar het antwoord hoe zij kunnen bijdragen tot het welzijn van de concrete lijdende mens die op hun weg komt, door liefdevol samen met hen op weg te gaan.


Als volgelingen van Jezus christus, moeten wij als christenen nagaan wat wij als feilbare mensen zonder magische kracht kunnen verwezenlijken, zonder de mensen valse hoop te geven of zonder hen verder onnodig lijden te bezorgen. Wij moeten niet denken Jezus te zijn en mirakels te kunnen verrichten. Wij moeten wel zoals Jezus oor hebben voor deze mensen en hen met onze woorden soelaas brengen. Maar wij mogen ons niet boven hen stellen, noch hun hartewens in de weg staan. Wat is ons recht om over hun leven te beschikken? Indien zij een grote wens uiten, wie zijn wij om daar tegen in te gaan. Wij kunnen hen aanraden om god over hun leven te alten beschikken en het zo verder medische hulp te laten verlopen zoals het zal verlopen. Maar indien wij pijnstillers kunnen geven die hun pijn zal wegnemen, ook al zou dat tot hun einde lijden, wie zijn wij dan om die pijnverzachters niet te gunnen?

Blokkeren humanitaire hulp leidt tot meer sterfte op Middellandse Zee

De Libische autoriteiten hebben vrijdag 11 augustus aangekondigd een reddingszone in te stellen en de toegang voor humanitaire schepen tot de internationale wateren voor de Libische kust te beperken. Direct daarna heeft het maritiem reddingscoördinatiecentrum MRCC in Rome Artsen Zonder Grenzen gewaarschuwd voor veiligheidsrisico’s die verbonden zijn aan dreigementen van de Libische kustwacht tegen humanitaire reddingsschepen die opereren in deze internationale wateren.

• Artsen Zonder Grenzen

Deze verklaringen komen amper een week na de aankondiging dat de Italiaanse marine in Libische wateren zal worden ingezet om de capaciteit van de Libische kustwacht te versterken om migranten en vluchtelingen te onderscheppen en terug te sturen naar Libië.
Vanwege de aangekondigde verdere beperkingen op het verlenen van onafhankelijke humanitaire hulp, heeft Artsen Zonder Grenzen besloten om tijdelijk de activiteiten van haar reddingsschip Prudence op te schorten. Het medische team van Artsen Zonder Grenzen aan boord van de Aquarius van SOS Méditerranée, dat momenteel patrouilleert in internationale wateren, zal die reddingsoperaties wel nog blijven ondersteunen.

In Libië heerst wetteloosheid

"Als de aangekondigde maatregelen bevestigd en daadwerkelijk uitgevoerd zullen worden, verwachten we twee ernstige gevolgen: er zullen meer doden vallen op de Middellandse Zee en er zullen meer mensen vast komen te zitten in Libië", zegt Annemarie Loof, operationeel directeur van Artsen Zonder Grenzen. "Als humanitaire schepen uit de Middellandse Zee verjaagd worden, zullen er minder boten overblijven om mensen van de verdrinkingsdood te redden. Degene die niet sterven zullen onderschept worden en terug naar Libië worden gebracht. In dat land heerst wetteloosheid, willekeurige detentie en extreem geweld."

Vijandig klimaat tegen reddingsoperaties

"De recente ontwikkelingen duiden op een verdere verslechtering van het vijandige klimaat rond levensreddende reddingsoperaties", zegt Brice de le Vingne, directeur operaties van Artsen Zonder Grenzen. "Europese staten en Libische autoriteiten zetten gezamenlijk een blokkade op voor mensen die veiligheid zoeken. Dit is een onaanvaardbare aanval op het leven en de waardigheid van die mensen."

Artsen Zonder Grenzen dringt er bij de Libische autoriteiten op aan snel te bevestigen dat ze hun juridische verplichting zullen respecteren om boten in moeilijkheden te redden, en dat zowel in Libische als in internationale wateren. Artsen Zonder Grenzen vraagt ook dat de Libische autoriteiten duidelijk maken dat alle schepen, van NGO’s en andere organisaties, toestemming zullen krijgen om deze reddingsactiviteiten ongehinderd en veilig uit te voeren en dat noch de Libische, noch de Italiaanse autoriteiten tussenbeide zullen komen als het gaat om het juridisch gegarandeerde recht om mensen te ontschepen in een veilige haven.

"Artsen Zonder Grenzen weigert deel te moeten uitmaken van een systeem dat tot doel heeft tot iedere prijs mensen te verhinderen een veilig heenkomen te zoeken", zegt De le Vingne. "We roepen de EU en de Italiaanse autoriteiten op de dodelijke strategie op te geven om mensen vast te zetten in een land dat in oorlog is, dat hen niet beschermt en geen rekening houdt met hun noden. Veilige en legale routes voor migranten en vluchtelingen zijn dringend nodig om onnodig leed en sterven te verminderen."

Artsen Zonder Grenzen

In de VS extreemrechtse terrorisme in de lift

Sinds het aantreden van Barack Obama als 44ste president van de Verenigde Staten van Amerika konden wij een toename waarnemen van Amerikaanse burgers die niet tevreden waren met de hoge functies die zwarten konden innemen in "hun Staten".

Tijdens zijn 8 jaar voorzitterschap van de Verenigde Staten stond de buitengewone capaciteit van Barack Obama om de diepste aspiraties van mensen naar boven te brengen te botsen met binnenlandse politieke verdelingen, die zijn vermogen beperkten om een duurzaam wetgevingsprogramma te bouwen dat vergelijkbaar is met de New Deal, de Grote Maatschappij of de Reagan-revolutie.

Het enige onmiskenbare aspect van de nalatenschap van Obama is dat hij aantoonde dat een zwarte man president van de Verenigde Staten kan worden en vervolgens bewees hij dat het de moeite toont om door te zetten en zich niet te laten afschepen door hen die zeggen dat iets onmogelijks is. Deze prestatie zal de eerste regel in zijn doodsbrief zijn en zal hem in staat stellen om in elke Amerikaanse geschiedenishandboek van nu tot eeuwigheid vermeld te staan als de eerst zwarte president van de Verenigde Staten van Amerika.

De laatste 2 decennia kreeg Noord Amerika met een identiteitscrisis te kampen. De moeilijkheden begonnen met de bankcrisis en de onderliggende moeilijkheden rond de werkverschaffing en sluiting van de autobedrijven.

Vele blanken konden het niet meer velen dat zwarten hun plaats in de maatschappij hadden ingenomen en het buiten hun verwachtingen konden maken. Dat deed hen pijn in hun blanke superioriteitsgevoelend hart. Toen zij meegesleurd werden in de armen moest er een zondebok gevonden worden. Daarvoor waren de zwarten en zwarte politici de bevoorrechte schuldigen en allen die mee voor de zwarten opkwamen hoorden verworpen te worden.

Politici zagen hierin de kans mooi om door populistische maatregelen omhoog te klimmen en zelfs de pester en bullebak Donald Trump in het gareel te brengen om de 45ste president van Amerika te worden.

Wie denkt dat het extreemrechtse geweld in Charlottesville een reactie is op een al te dominante politieke correctheid of de schuld is van anti-racistische activisten maakt niet alleen een redeneerfout, het is ook het gevolg van een historische blindheid.
Honderden jaren lang, en tot diep in de twintigste eeuw waren de Verenigde Staten niet ‘de grootste democratie ter wereld’ voor mensen van kleur, maar wel een racistische dictatuur. 

Diegene die er een meer sociaal medelevende maatschappij van had willen maken is daar niet helemaal in geslaagd doordat de tegenwerking zo enorm groot was dat men zelfs al zeer blij kan zijn voor datgene waarin hij wel slaagde.

+

Lees verder over de toestand van de Amerikaanse gevoelens en racisme: 

De terreur in Charlottesville komt niet uit de lucht gevallen, ze heeft een lange geschiedenis

Al jarenlang zit het extreemrechtse terrorisme in de lift in de VS. Dat is niet nieuw. Maar de manier waarop de extreemrechtse terreur wordt geminimaliseerd door Trump, rechtse politici en commentatoren is wel stilaan zorgwekkend.

 

Ontstaan van eigen vrijheid

''Mijn vrijheid ontstond op de dag dat ik de dingen niet meer zo persoonlijk nam.''
Eigen gedachte van: Dirk Draelants, Antwerpen BE